LARAWANG KUPAS








Mayamang bukirin, tahimik na karagatan,
Mga ibong malayang nagliliparan,
Mapayapang hampas ng alon sa dalampasigan,
Tao sa gabi’y masayang nagkukwentuhan,
Mga batang naglalaro sa kabilugan ng buwan.

Ang larawang ito ay unting-unting nawawala,
Nasisira at ipinagwawalang bahala.
Ngayon ang nangyayari ay ang kabaliktaran,
Putok dito, putok doon, nasaan ang kapayapaan?





















Araw at gabi’y dumanak ang dugo,
Napuno ng takot ang bawat pulo,
Kasabay ng kalabit ng baril at putok ng bomba,
Ay ang nakabibinging iyak at inosenteng luha.

Kapwa tao’y nagsasakitan,
Kapwa Pilipino’y nagpapatayan,
Kapatid sa kapatid, laman sa laman,
Mga isinakripisyong buhay at sugatang sibilyan.

Para lang sa walang kwentang dahilan,
Yun ay ang kasarinlang pansarili lamang,
Isang katuwirang mali ang pinaninindigan.
Ito ba ang tinatawag na iisang bayan?
Na sa halip ang maghari ang pagmamahal, ay kaguluhan.



Ilang taon pa kaya ang lilipas?
Gaano pa karami ang larawang kukupas?
Kalian makakamit ang katahimikan?
Ang katahimikang papayapa at magbubuklod sa bayan ni Juan.    







Mga Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

When Love Comes (Footnote To Youth)

A Travel to the Philippine’s Tip